Από το Δίστομο στις Βρυξέλλες

Στο Δίστομο, ένα φτωχό χωριό της Βοιωτίας, έγινε στις 10 Ιουνίου του 1944 , κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ένα από τα ειδεχθέστερα εγκλήματα σε βάρος αμάχων από τις γερμανικές κατοχικές δυνάμεις
Ως αντίποινα για την απώλεια 40 Γερμανών σε μάχη με Ελληνες αντάρτες, οι Γερμανοί σφαγίασαν 228 κατοίκους του χωριού, από τους οποίους οι 117 ήταν γυναίκες και τα 53 παιδιά κάτω των 16 ετών, όχι στο πεδίο της μάχης, ούτε ως παράπλευρες απώλειες κάποιου τυφλού βομβαρδισμού. Εκτέλεσαν τους αθώους άοπλους χωρικούς μέσα στις εστίες τους. Οι Γερμανοί που δεν πολεμούσαν αμυνόμενοι ενός πάτριου εδάφους, αλλά επιτιθέμενοι χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από το έδαφός τους, με ερείσματα κυρίως οικονομικά, αλλά ενδεδυμένα με μια θολή φασιστική και ρατσιστική ιδεολογία.

Οι Γερμανοί τελικά ηττήθηκαν. Οι Ελληνες που πολέμησαν με μεγάλες θυσίες πανηγύρισαν τη μεγάλη νίκη μαζί με τους νικητές του πολέμου εκείνου. Η Γερμανία τιμωρήθηκε και διχοτομήθηκε.

Σύντομα όμως η μεταπολεμική δυτική Γερμανία, με την αμέριστη βοήθεια των νικητών του πολέμου, αναπτύχθηκε οικονομικά. Η αμέριστη αυτή βοήθεια των νικητών είχε δύο στοχεύσεις: η πρώτη ήταν να καταστεί η Δυτική Γερμανία ένα επιτυχημένο μοντέλο καπιταλιστικής ανάπτυξης, μια βιτρίνα ευημερίας απέναντι στα δοκιμαζόμενα από οικονομικό μαρασμό κομμουνιστικά καθεστώτα του ανατολικού μπλοκ.

Και η δεύτερη στόχευση ήταν οι προσοδοφόρες επενδύσεις, που βασίζονταν στο πείσμα και την εργατικότητα του ηττημένου γερμανικού λαού. Ενα πείσμα και μια εργατικότητα που αποτελούσαν την εξιδανίκευση μιας εγκληματικής επιθετικότητας, η οποία λίγα χρόνια πριν είχε αιματοκυλίσει την Ευρώπη. Ακολούθως, σε πολύ λίγο χρονικό διάστημα, η Γερμανία, με την αμέριστη βοήθεια των νικητών του μεγάλου πολέμου, επανενώθηκε. Ολη η ευθύνη για τον πόλεμο και οι εκατόμβες των νεκρών αποδόθηκαν σε αποδιοπομπαίους τράγους, τους ναζί.. Αλλά ποιοι και πόσοι ήταν επιτέλους αυτοί οι ναζί που κατέλαβαν, υποτίθεται ερήμην του γερμανικού λαού, όλη την ευρωπαϊκή ήπειρο και έφτασαν μια ανάσα έξω από τη Μόσχα;

Εβδομήντα χρόνια μετά. Εβδομήντα χρόνια, που στον ρου της Ιστορίας είναι κάτι στιγμιαίο, στις Βρυξέλλες η Ελλάδα ταπεινώνεται ξανά από τους Γερμανούς κάτω από τα αδιάφορα βλέμματα των εταίρων μας: των Κεντροευρωπαίων, που και αυτοί δεινοπάθησαν από τον γερμανικό επεκτατισμό. Των Αγγλων, που 70 χρόνια πριν παρακολουθούσαν με δέος την αντίσταση μιας αδύναμης χώρας, της χώρας μας, και την εκθείαζαν φραστικά, όχι προφανώς με ειλικρίνεια, αλλά γιατί, όπως απεδείχθη, αυτή η χώρα και αυτός ο λαός πολέμησαν και κατέθεσαν τελικά μεγάλο τίμημα, κυρίως για τα δικά τους μακροπρόθεσμα συμφέροντα…

Δεν το κρύβω ότι αισθάνομαι βαθιά απογοήτευση αλλά και οργή παρακολουθώντας τον διασυρμό της χώρας μας μεταξύ Βερολίνου και Βρυξελλών, έναν διασυρμό που βασίζεται μόνο σε οικονομικούς, θλιβερούς πράγματι, δείκτες, οι οποίοι όμως εξακολουθώ να πιστεύω ότι είναι αναστρέψιμοι εάν οι εταίροι μας συνεχίσουν να στηρίζουν τη χώρα μας στο όνομα όχι μόνο της παλαιάς, αλλά κυρίως της πρόσφατης ιστορίας μας.

Και να κατανοήσουν ότι το μόνο μη αναστρέψιμο ιστορικό γεγονός είναι η θυσία ανθρώπων, ιδίως αθώων, όπως έγινε στο Δίστομο της Βοιωτίας. Μια θυσία αθώων στον βωμό μιας παράλογης σκοπιμότητας.

Μια θυσία στον βωμό του γερμανικού επεκτατισμού, που μας θυμίζει συνεχώς ένας κάτοικος του Διστόμου, μεγάλης ηλικίας τώρα και σκυμμένος από τα χρόνια, που μικρό παιδάκι τότε γλίτωσε από τη σφαγή: ο Αργύρης Σφουντούρης, που με τη μοναδική ελληνική αξιοπρέπεια διηγείται τα τραγικά εκείνα γεγονότα.

Και που προφανώς δεν θέλει να ζήσει μια νέα «σφαγή» από τους ίδιους. Οικονομική αυτή τη φορά…
Χρ. Ι. Στεφανάδης