Του Στέφανου Αγιάσογλου
Η αλλαγή του πολιτικού σκηνικού όπως δείχνουν σήμερα τα πράγματα, όχι μόνο έχει επέλθει από πολύ καιρό πριν, αλλά και έχει παγιωθεί πλήρως στη συνείδηση του κόσμου αλλά και του συστήματος.
Αυτό που είναι όμως ακόμα πιο ξεκάθαρο σήμερα, είναι ότι παγιώνεται και η αλλαγή στο κοινωνικό ιστό της χώρας.. Οι τεράστιες μάζες λαού που συγκεντρώνονται στις πλατείες δεν είναι μόνο αγανακτισμένοι πολίτες αλλά και ενημερωμένοι, μορφωμένοι, πολιτικοποιημένοι με μια διαφορετική αντίληψη για την πολιτική από αυτή που βλέπουμε μέχρι σήμερα και κυρίως με μια διαστρωματική κοινωνική αντιπροσώπευση.
Είναι γεγονός αναμφισβήτητο και έχει χιλιοειπωθεί ότι στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Είναι όμως επίσης αληθές ότι αδιέξοδα δεν υπάρχουν και στην οικονομία. Υπάρχουν μόνο αδιέξοδες πολιτικές. Και αυτό διότι οι προτάσεις, οι απόψεις και τα μέτρα μπορεί να είναι ατέλειωτα αλλά όλα βασίζονται σε ένα και μόνο στοιχείο. Στον τρόπο με τον οποίο ο λαός που καλείται να τα υλοποιήσει τα αντιλαμβάνεται και κυρίως στην ψυχολογία που δημιουργείται από αυτήν την αντίληψη.
Αυτό είναι το κομβικό σημείο της αποτυχίας του πρώτου μνημονίου και η ταφόπλακα του δευτέρου πριν ακόμα ανακοινωθεί επίσημα. Δεν είναι οι στόχοι το πρόβλημα. Ο τρόπος και η διαδικασία είναι. Ο κόσμος δεν τα αντιλαμβάνεται και δεν τα πιστεύει. Ούτε αυτά αλλά ούτε και αυτούς που το σχεδίασαν και το προτείνουν. Γι’ αυτό το λόγο και δεν αντιλαμβάνονται και τη συναίνεση που ζητείται να γίνει.
Ηγεσία, σταθερές απόψεις, πυγμή, όραμα και χρονοδιάγραμμα θέλουν. Και όταν τα ακούσουν θα αντιδράσουν θετικά. Και έτσι είναι υπέρτατη ανάγκη σήμερα να ακούσουμε τη φωνή τους. Είναι υπέρτατη ανάγκη να βγούμε ένα βήμα μπροστά. Να τους δείξουμε το δρόμο.
Αυτό είναι σήμερα το ζητούμενο από την αξιωματική αντιπολίτευση. Να δει την πολιτική όπως διαμορφώνεται σήμερα και όχι όπως την βίωσε μέχρι χθες. Να δείξει ότι δεν υπάρχουν αδιέξοδα, και να ζητήσει άμεσα εκλογές.
Και έτσι κάτι ξεθωριασμένες πριμαντόνες που υπάρχουν ακόμα μέσα στην παράταξη θα καταλάβουν ότι οι νοοτροπίες του παρελθόντος που τους διακατέχουν δεν υπήρξαν ποτέ ιδεολογία για κανέναν άλλο εκτός από τους ίδιους. Στην Ελλάδα του σήμερα πρέπει να μιλάς μόνον όταν έχεις κάτι να πεις. Η σκληρή πραγματικότητα της λήθης που βιώνουν θα τους αναγκάσει να εκτεθούν στα μάτια του κόσμου μιας κοινωνίας που έδειξε ότι ξέρει να κρατάει το κεφάλι ψηλά.
AntiWeblog
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου