Θλιβερός είναι ο απολογισμός του Χαμόγελου του Παιδιού σε ό,τι αφορά το φαινόμενο της παιδικής κακοποίησης στην χώρα μας με την ευκαιρία της Παγκόσμιας Ημέρας ενάντια στην Παιδική Κακοποίηση (19 Νοεμβρίου).
Περισσότερα από 700 ανήλικα παιδιά σε όλη τη χώρα έχουν κακοποιηθεί σωματικά, σεξουαλικά, συναισθηματικά, τους τελευταίους δέκα μήνες, με τα μισά εξ αυτών να...
έχουν υποστεί κατά τους ειδικούς βαρύτατες βλάβες στην ψυχική και σωματική τους υγεία.
Ειδικότερα, και σύμφωνα με τα στοιχεία της Εθνικής Τηλεφωνικής Γραμμής για τα Παιδιά SOS 1056, καταγράφηκαν συνολικά 369 καταγγελίες που αφορούσαν 711 περιστατικά κακοποίησης παιδιών ηλικίας από… μηνών έως και 18 χρόνων.
Στην πραγματικότητα βεβαίως οι ειδικοί θεωρούν ότι ο αριθμός των παιδιών που πέφτουν θύματα βάναυσης συμπεριφοράς, και δη από άτομα του περιβάλλοντός τους, είναι πολύ μεγαλύτερος.
Οπως κατέδειξε σχετική έρευνα, ένας στους τρεις Έλληνες δηλώνει ότι γνωρίζει περιστατικό κακοποίησης στο ευρύτερο περιβάλλον του, ωστόσο μόνον ένας στους 10 έπραξε το αυτονόητο, δηλαδή το κατήγγειλε στις αρμόδιες αρχές.
«Το μεγαλύτερο μέρος του ειδεχθέστερου εγκλήματος της κοινωνίας, της παιδικής κακοποίησης, βρίσκεται καλά κρυμμένο μέσα στα σπίτια», λέει ο πρόεδρος του Χαμόγελου του Παιδιού Κώστας Γιαννόπουλος.
Τα πρόσφατα στοιχεία της Γραμμής επιβεβαιώνουν τα λεγόμενά του: σε ποσοστό 92% θύτες είναι οι ίδιοι οι γονείς, οι οποίοι βασιζόμενοι στην αγάπη των παιδιών και στην εμπιστοσύνη που τα ίδια τους δείχνουν, εξασφαλίζουν την σιωπή τους.
Σε ό,τι αφορά δε την ηλικία των θυμάτων, το 72% ανήκει στην πιο τρυφερή κι ευαίσθητη φάση της ζωής τους, καθώς είναι ηλικίας μέχρι και 12 χρόνων.
Σχετικά με το φύλο δεν προκύπτει ιδιαίτερη διαφοροποίηση: από τις 711 καταγγελίες που έγιναν, οι 301 αφορούσαν αγόρια, οι 306 κορίτσια ενώ σε 104 περιπτώσεις δεν προσδιορίστηκε το φύλο και η ηλικία.
Τα παιδιά όμως δεν είναι αριθμοί, έχουν πρόσωπο. «Είναι … ο Αντώνης, η Κατερίνα, η Μαρία, ο Γιάννης… Παιδιά με όνομα και προσωπικότητα. Παιδιά που δεν τα σεβάστηκαν και βιώνουν την σκληρή πραγματικότητα της βίας, της απόρριψης, του εξευτελισμού…Η παιδική κακοποίηση δεν γνωρίζει κοινωνικά, οικονομικά, μορφωτικά ή άλλα όρια. Οι γονείς των παραμελημένων παιδιών δεν είναι απαραίτητα φτωχοί», αναφέρει ο κ. Γιαννόπουλος, προσθέτοντας ότι συνήθως πρόκειται για εύπορες οικογένειες.
Οι φετινές καταγγελίες αφορούσαν στο 51% περιπτώσεις σωματικής κακοποίησης, ενώ σε 291 περιστατικά δηλώθηκε εγκατάλειψη και παραμέληση των παιδιών.
Για 21 παιδιά καταγγέλθηκε ότι αυτά εξωθούνται σε επαιτεία, με τα θύματα να είναι κατά κύριο λόγο ανήλικα κορίτσια. Για 20 παιδιά αναφέρθηκε ότι υφίστανται συναισθηματική και ψυχολογική κακοποίηση.
Δύο παιδιά –κορίτσια- καταγγέλθηκε ότι εξωθούνται σε πορνεία ενώ άλλα 13 παιδιά ότι κακοποιούνται σεξουαλικά.
Η ιστορία του Βασίλη
«Θυμάμαι πως ήμουν 8 χρονών και πως πήγαινα στη Β’ δημοτικού. Μια μέρα γυρνώντας στο σπίτι μου δεν είχα καθόλου διάθεση. Δεν ήθελα ούτε να φάω, ούτε να διαβάσω, το μόνο που ήθελα ήταν να κοιμηθώ.
Ο πατέρας μου συνήθιζε να γυρίζει από τη δουλειά του μισή ώρα αφού είχα γυρίσει σπίτι από το σχολείο. Όταν έμαθε ότι δεν ήθελα να φάω και να διαβάσω αγρίεψε και άρχισε να μου φωνάζει.
Εγώ δεν του έδινα σημασία.
Τότε αυτός σηκώθηκε από το τραπέζι και άρχισε να με χτυπάει αλύπητα… Όταν σταμάτησε να με χτυπάει πήγα τρέχοντας και κλαίγοντας στο δωμάτιο μου. Εκείνη τη στιγμή ένιωσα μόνος και αβοήθητος.
Η μάνα μου ήταν εκεί αλλά δεν μπορούσε να κάνει κάτι. Από εκείνη τη μέρα αποφάσισα να το σκάσω από το σπίτι. Για μια εβδομάδα περίπου δεν μιλούσα σε κανένα. Στο τέλος ήθελα να το βγάλω από μέσα μου και το είπα στον φίλο μου τον Άρη.
Εκείνος το είπε σε όλη την τάξη και εγώ ντράπηκα πάρα πολύ. Την ίδια μέρα δεν γύρισα στο σπίτι. Πήγα σε μια πλατεία και καθόμουν έως τις δέκα το βράδυ. Τότε μου ήρθε μια ιδέα. Πήγα στο καρτοτηλέφωνο και κάλεσα το 1056. Κάποιος φίλος μου είχε πει ότι σε αυτό τον αριθμό βοηθούν παιδιά που είναι σε κίνδυνο.
Αφού μίλησα με μια κυρία και της είπα τα πάντα με ρώτησε που είμαι και μου είπε να την περιμένω. Σε μια ώρα είχε έρθει, με πήρε και με πήγε σε ένα σπίτι στον Καρέα.
Μου πήρε αρκετό καιρό να προσαρμοστώ αλλά τα κατάφερα. 7 χρόνια έχουν περάσει και έχω πια νέα αντίληψη για μένα, τη ζωή και το μέλλον.
Πιστεύω πως έχω δικαίωμα να πιστεύω ότι θέλω και έχω μια δεύτερη ευκαιρία να ζήσω τη ζωή που ήθελα Μακάρι όλες οι ιστορίες των παιδιών που πονάνε να είχαν το ίδιο αίσιο τέλος… Δεν το πιστεύω…
Μακάρι όμως…»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου