Πάμπλουτοι πολιτικοί – φτωχοί πολίτες

 

Όταν  το πολιτικό σύστημα κολυμπάει στο χρήμα, όπως φαίνεται από τις δηλώσεις πόθεν έσχες που δόθηκαν στην δημοσιότητα,  είναι λογικό να επιβάλει νέους φόρους και να ψηφίζει οριζόντιες περικοπές σε μισθωτούς και συνταξιούχους χωρίς σοβαρές αναστολές. Όταν οι τραπεζικοί λογαριασμοί υπουργών και βουλευτών κινούνται σε ύψος εκατοντάδων  χιλιάδων ή και εκατομμύριων ευρώ είναι εύκολο να πιστεύουν πώς και οι πολίτες έχουν ανάλογες αντοχές στην παρατεταμένη οικονομική και κοινωνική κρίση που έχει γονατίσει την Ελλάδα

Ακόμη κι αν παραλείψουμε τα ακίνητα ή τα υπόλοιπα περιουσιακά στοιχεία που σε πολλές περιπτώσεις προκαλούν ίλιγγο, οι καταθέσεις των πολιτικών αρκούν για να καταλάβουμε ότι υπάρχει σοβαρό πρόβλημα αναντιστοιχίας ανάμεσα στο λαό και στους εκπροσώπους του στο Κοινοβούλιο. Όσο οι πολίτες  ζούσαν την ψευδαίσθηση της οικονομικής ευμάρειας με δάνεια και πιστωτικές κάρτες αυτή η αναντιστοιχία περνούσε απαρατήρητη  ή θα μπορούσε να  γίνει αποδεκτή. Τώρα που η μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας ζει σε συνθήκες φτώχειας και το μέλλον  διαγράφεται χειρότερο ο συνδυασμός πάμπλουτοι πολιτικοί – πεινασμένος λαός δεν μπορεί να γίνει αποδεκτός. To πρόβλημα γίνεται σχεδόν ταξικό.

Δεν πρόκειται για ρατσιστική διάθεση απέναντι σε όσους έχουν τραπεζικούς λογαριασμούς πολλών μηδενικών. Είναι η εύλογη απορία για το πώς πλούτισαν. Πώς διατήρησαν «αποταμιεύσεις» πολλών χιλιάδων ευρώ όταν είχαν ως μόνο εισόδημα τους την βουλευτική αποζημίωση. Τι απέγιναν οι μίζες σε πολιτικά πρόσωπα που επί χρόνια απασχόλησαν την Βουλή και την κοινή γνώμη; Πώς συμβαίνει τα γερμανικά δικαστήρια να καταδικάζουν στελέχη εταιρειών για δωροδοκία Ελλήνων υπουργών κι εδώ οι πολιτικοί να εξασφαλίζουν για τον εαυτό τους την ατιμωρησία προσαρμόζοντας ανάλογα τους νόμους  για παραγραφή;

Η  κοινωνία πέρασε δυο δύσκολα χρόνια χωρίς ακόμη να φαίνεται φως στην άκρη του τούνελ. Για τους μισθωτούς, τους συνταξιούχους τους μικροεπαγγελματίες που προσπαθούν να επιβιώσουν με 500- 1000 ευρώ το μήνα, κυνηγημένοι από την εφορία και τις τράπεζες ο πλουτισμός των πολιτικών (πολλές φορές αδιαφανής) αποτελεί πρόκληση. Κι είναι ακόμη μεγαλύτερη η πρόκληση γιατί εκτός από τις ιδιωτικές καταθέσεις των πολιτικών, το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα είναι μια πολύ ακριβή υπόθεση.

Τα  στοιχεία που έδωσε προχθές στην δημοσιότητα ο αρμόδιος υπουργός Τάσος Γιανίτσης σοκάρουν. Ο κάθε ψηφοφόρος δίνει  για την χρηματοδότηση  των κομμάτων 10 ευρώ, όταν ο Γερμανός δίνει 0,7 έως 0,8 ευρώ. Την τελευταία δεκαετία τα κόμματα επιδοτήθηκαν με 750 εκατομμύρια ευρώ , πήραν άλλα 250 εκατομμύρια ευρώ δάνεια από τις τράπεζες (κυρίως κρατικές) ενώ άλλα 2 δις ευρώ  ήταν ο προϋπολογισμός της Βουλής για το ίδιο διάστημα. Και το πολιτικό πλιάτσικο σε βάρος του δημοσίου συμφέροντος  δεν σταματά εδώ. Πάνω από 1290 καλοπληρωμένους υπαλλήλους  απασχολεί η Βουλή, οι περισσότεροι διορισμένοι με ρουσφέτι του ενός ή του άλλου κόμματος. Εκατοντάδες αστυνομικοί για «φρουρά», πολυτελή αυτοκίνητα, ατέλειες, δωρεάν συνεργάτες και κάθε είδους προνόμια που είναι δύσκολο πλέον να αποδεχθεί η Ελληνική κοινωνία.

Η χώρα μπήκε σε μια πολύ δύσκολη  περίοδο από την οποία ποτέ δεν ξέρουμε αν, πότε και με ποιες  προϋποθέσεις θα βγει. Οι πολιτικοί έχουν τεράστιες ευθύνες για την ισοπεδωτική λιτότητα την ανέχεια και την υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου. Όσοι από οποιοδήποτε κόμμα σκοπεύουν να «εκτεθούν» στις επερχόμενες εκλογές θα πρέπει να ξεχάσουν το χθες και προσαρμοσθούν στο σήμερα. Δεν μπορεί ένας λαός που θα αγωνίζεται να επιβιώσει να κυβερνάται από καταθέτες εκατομμύριων ευρώ.

protothema.gr