Οι πολίτες γύρισαν την πλάτη σε ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ - Καιρός να προβληματισθούν οι συνδικαλιστές!

Με εξαίρεση το ΠΑΜΕ το οποίο ακολουθεί την δική του πορεία εδώ και χρόνια και έχει πάντα μαζικότητα στις κινητοποιήσεις του, η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ, κυρίως οι ηγεσίες τους πρέπει να προβληματισθούν σοβαρά για την άρνηση του κόσμου να κατέβει στο πεζοδρόμιο, τουλάχιστον υπο την δική τους ομπρέλα.


Σήμερα, υποτίθεται ότι γίνεται μια μεγάλη απεργία η οποία...


παραλύει δημόσιο και ιδιωτικό τομέα. 


Και όπως συνηθίζεται σε τέτοιες περιπτώσεις αυτό καθρεφτίζεται στις συγκεντρώσεις που κάνουν οι μεγάλες συνδικαλιστικές οργανώσεις που εκπροσωπούν τον μέσο εργαζόμενο.


Υποτίθεται όμως! 


Την Τετάρτη 2 εκατομμύρια βρετανοί βγήκαν στους δρόμους και η χώρα τους, ούτε ΔΝΤ έχει, ούτε τρόικα, είναι όμως σε δεινή οικονομική κατάσταση.


Εκεί, παρέλυσε ο δημόσιος τομέας ο οποίος περνάει τον τελευταίο καιρό από φωτιά και σίδερο!


Εδώ δεν συγκεντρώθηκαν σήμερα πάνω από 700 στην συγκέντρωση της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, ενώ στου ΠΑΜΕ υπολογίζουν ότι μαζεύτηκαν περίπου 10.000.


Όλοι μας στο παρελθόν έχουμε ζήσει λόγω επαγγέλματος μεγαλειώδεις πορείες των συνδικάτων. 


Και όχι στο μακρινό παρελθόν. 


Μήπως λοιπόν πρέπει να προβληματιστούν οι συνδικαλιστές γιατί ο κόσμος δεν συμμετέχει μαζικά στις κινητοποιήσεις;


Γιατί ο κόσμος έχει γυρίσει την πλάτη σε εκείνους που διεκδικούν για τον μέσο εργαζόμενο καλύτερες συνθήκες αλλά και να μην πέφτουν στον καιάδα κεκτημένα δεκαετιών;


Υπάρχει και η άποψη που λέει ότι ο κόσμος έχει παραδοθεί. Ότι ξέρει πολύ καλά πως δεν γίνεται να αντισταθεί σε όσα αποφασίζονται για εκείνον και έχουν ήδη δεσμευθεί ότι θα κάνουν οι κυβερνώντες.


Υπάρχει όμως και η άλλη άποψη που λέει ότι ο μέσος εργαζόμενος έχει πάψει να πιστεύει στους συνδικαλιστές που έχουν μείνει πίσω δεκαετίες και δεν μπορούν ούτε να τον εμπνεύσουν, ούτε να του προκαλέσουν αίσθημα εμπιστοσύνης.


Απόδειξη όσα ζήσαμε την περίοδο των Αγανακτισμένων. Η συμμετοχή αυθόρμητη και ο πόνος ο ίδιος. Κανένα καπέλωμα. Γιατί τότε και όχι τώρα; Ο πόνος δεν είναι ο ίδιος; Η πίεση; Τα άγχη; Η κλοπή βασικών δικαιωμάτων;


Οι χλιαρές δηλώσεις των επικεφαλής των συνδικάτων με επίφαση επαναστατικότητας αφήνουν τους πολίτες παγερά αδιάφορους.


Όχι όλα όσα ζουν! Σε αυτά δεν μπορούν και να ήθελαν να αδιαφορήσουν. 


Στα ξεπερασμένα τσιτάτα χωρίς αντίκρυσμα αδιαφορούν...