ΠΑΜΕ ΟΛΟΙ και ΟΛΕΣ στο ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ την ΤΡΙΤΗ 17/1, στις 6.30 μ.μ. στον ΠΕΖΟΔΡΟΜΟ της ΜΠΟΥΦΙΔΟΥ
Δεν αντέχουμε. Δεν μας αξίζει τέτοια ζωή… να πολλαπλασιαστούν οι Χαλυβουργίες σε όλη τη χώρα. Να τιμωρηθούν από τους εργαζόμενους και να πληρώσουν σκληρά το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ και ο ΛΑ.Ο.Σ. Εξω η τρόικα από την Ελλάδα!
Σ’ αυτή την κατεύθυνση πρέπει την Τρίτη να ηχήσει βροντερά η απάντηση χιλιάδων εργαζομένων, εργατοϋπαλλήλων, αλλά και αυτοαπασχολουμένων, φτωχών αγροτών, ανέργων, γυναικών και νέων των λαϊκών στρωμάτων στα νέα μέτρα – σφαγείο που ετοιμάζουν κυβέρνηση – τρόικα – εργατοπατέρες.
Σε αυτές τις συνθήκες έντασης του πολέμου από το κεφάλαιο η εργατική τάξη χρειάζεται να οργανωθεί καλά, να δώσει απάντηση με κλιμάκωση του αγώνα, να ετοιμαστεί για αγώνες που θα παρεμποδίσουν τη σφαγή των δικαιωμάτων που έχουν απομείνει είτε με το εργαλείο του λεγόμενου κοινωνικού διαλόγου, είτε με πράξη νομοθετικού περιεχομένου. Κανένας διάλογος – Καμία υποχώρηση. Την κρίση να πληρώσει η πλουτοκρατία. Κάτω η κυβέρνηση των χαρατσιών, της φοροληστείας. Εκλογές τώρα.
Εχουμε τη δύναμη, μπορούμε να τους βάλουμε εμπόδια.
Η επιμονή της ΓΣΕΕ στον «κοινωνικό διάλογο» δεν είναι τυχαία, έχει αναδειχτεί σε πολύτιμο εργαλείο της προπαγάνδας της ταξικής ειρήνης, του συμβιβασμού και κυρίως της εξουδετέρωσης των εργατικών αγώνων, διακηρύσσει πως οι εργάτες και οι εργοδότες έχουν κοινά συμφέροντα. Οι φραστικοί λεονταρισμοί δεν αρκούν για να ξεχάσουν οι εργαζόμενοι τον βρώμικο ρόλο των πλειοψηφιών αυτών χρόνια τώρα.
Οργάνωση και αντίσταση παντού. Η κλιμάκωση, ωστόσο, του αγώνα για να γίνει και να έχει επιτυχία, χρειάζεται να έχει συγκεκριμένες προϋποθέσεις. Και βασικότερο όλων είναι η οργάνωση στους τόπους δουλειάς και η αντίσταση απέναντι σε κάθε αντεργατικό μέτρο που προωθείται τόσο από την εργοδοσία, όσο και από την κυβερνητική πολιτική.
Ολη η χώρα, κάθε τόπος δουλειάς, κάθε εργοτάξιο και γραφείο, κάθε λαϊκή γειτονιά να γίνει κάστρο αντίστασης. Να μην αφήσουμε σε «χλωρό κλαρί» την εργοδοσία και τα τσιράκια της, τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό. Απαραίτητο στοιχείο για να γίνουν πράξη τα παραπάνω, είναι ο αγώνας, να γίνει υπόθεση όλης της εργατικής λαϊκής οικογένειας. Δεν υπάρχει εργαζόμενος, αυτοαπασχολούμενος, φτωχός αγρότης, νεολαίος ή γυναίκα των λαϊκών στρωμάτων, που να μην χτυπιέται από αυτή την πολιτική.
Να αναπτυχθεί ταυτόχρονα ένα τεράστιο κύμα αλληλεγγύης προς τους εργαζόμενους που ήδη δίνουν τη μάχη. Η αλληλεγγύη είναι το ισχυρότερο όπλο της εργατικής τάξης. Αυτό αποδεικνύεται περίτρανα όχι μόνο στην περίπτωση της Ελληνικής Χαλυβουργίας, αλλά και με τους απεργούς στα αλουμινάδικα του Περιστερίου (Λουκίσα, Ρωμανάς-Μυλωνάς, Αλουμινέξ), τους εργαζόμενους της 3Ε ΕΚΤΥΠΩΤΙΚΗΣ και του ALTER.
Καμιά αναμονή, κανείς εφησυχασμός.
Κάθε δευτερόλεπτο χρόνου που δίνει η εργατιά και τα πλατιά λαϊκά στρώματα στο σημερινό μαύρο μέτωπο, αυτό θα επιτίθεται με όλο και μεγαλύτερη σφοδρότητα στα εργατικά και λαϊκά δικαιώματα. Η αυταπάτη πως η ανηλεής αυτή επίθεση μπορεί να σταματήσει αν δοθεί η επόμενη δόση από την τρόικα ή αν οι εργαζόμενοι «κάτσουν ήσυχοι» ή αν κοπούν τα δώρα και πετσοκοπούν οι μισθοί προκειμένου να υπάρξει ανταγωνιστικότητα, διαψεύδεται εδώ και δύο χρόνια, που τα πλατιά λαϊκά στρώματα, βλέπουν τη ζωή τους να κατακρημνίζεται. Η επίθεση αυτή δεν πρόκειται να σταματήσει.
Η εργοδοσία, μαζί με τη συγκυβέρνηση και την τρόικα, είναι αποφασισμένες. Θέλουν υπάκουους εργαζόμενους, φτηνούς, με διαλυμένες εργασιακές σχέσεις, προκειμένου να βγουν όσο περισσότερο αλώβητοι γίνεται απ’ την κρίση.
Η εργατιά, τα πλατιά λαϊκά στρώματα, δεν πρέπει να επιτρέψουν την καταστροφή της ζωής τους και των παιδιών τους. Καμιά υποταγή. Τώρα όλοι στο δρόμο του αγώνα, μαζί με τις ταξικές δυνάμεις για να διεκδικήσουμε τη ζωή που μας αξίζει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου