Όσο και να μειωθούν οι μισθοί στην Ελλάδα ...πάντα θα υπάρχει το Μπαγκλαντές.

Αυτό που ίσως καταλαβαίνουν, αλλά δεν θέλουν να το παραδεχτούν για προφανείς λόγους, τα κεφάλια της τρόϊκας, είναι ότι όσο και να μειωθούν οι μισθοί στην Ελλάδα, πάντα θα υπάρχει η Κίνα και πολύ περισσότερο το Μπαγλαντες.
Εκτός κι αν ο πραγματικός τελικός στόχος τους δεν είναι η μείωση των μισθών σε βαλκανικά επίπεδα...

Τις δεκαετίες του ’70 και του ’80, στις μεγάλες πόλεις της Ελλάδας και κατά κύριο λόγο στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη, τη Λάρισα και την Πάτρα, δεν υπήρχε ισόγειο ή υπόγειο πολυκατοικίας που να μη στέγαζε μια βιοτεχνία ενδυμάτων. Κάθε βιοτέχνης απασχολούσε επίσης, πέραν των εργαζομένων σε αυτή, και... από δύο με πέντε οικοτεχνίτες (δηλαδή ανεξάρτητες μοδίστρες ή ράφτρες που εργάζονταν με το κομμάτι στο σπίτι τους). Οι μισθοί της εποχής εκείνης μπορεί να ηταν πολύ χαμηλοί, αλλά η αγοραστική δύναμη των Ελλήνων ήταν καλύτερη από τη σημερινή. Για τον απλούστατο λόγο ότι οι τιμές των αγαθών βρίσκονταν σε απόλυτη ισορροπία με τους μισθούς, δηλαδή σε φυσιολογικά επίπεδα.

Την εποχή εκείνη η Ελλάδα, ήταν η πιο ελκυστική (λόγω του «ανταγωνιστικού» χαμηλού εργατικού κόστους) στην περιοχή χώρα που ανήκε στη Δύση και δεν βρισκόταν υπό την ομπρέλα του άξονα της πρώην Σοβιετικής Ένωσης. Γεγονός που την καθιστούσε ακόμα πιο προσβάσιμη και ελκυστική στις μεγαλύτερες επιχειρήσεις ενδυμάτων του εξωτερικού και κυρίως της Ευρώπης και των ΗΠΑ, οι οποίες κατασκεύαζαν στα εργοστάσια και τις βιοτεχνίες της, ένα σημαντικό ποσοστό της συνολικής παραγωγής των ενδυμάτων που πουλούσαν στις αγορές τους.

Σήμερα, όμως, δεν ειναι για πολλους "ανταγωνιστικοί" οι μισθοί στην Ελλάδα, και θεωρούν ότι ειναι στη Βουλγαρία. Αλλά αν παρουμε σαν παράδειγμα την πρώην κομμουνιστική Βουλγαρία και νυν μέλος της ΕΕ, εδώ και πέντε χρόνια η κυβέρνησή της καταβάλει τεράστιες προσπάθειες για να κρατήσει τους μισθούς στα επίπεδα των 250 με 300 ευρώ μηνιαίως, και όπως δηλώνει, δεν έχει δει καμία σοβαρή επενδυση από τη Δύση, αλλά ούτε και από οποιαδήποτε αναπτυσσομένη χώρα της Ασίας. Φανταστείτε λοιπόν τι θα συμβεί στη χώρα μας, αν όπως επιθυμούν οι τροϊκανοί, φτάσουμε στο ίδιο επίπεδο μισθών.

Αν και στο χώρο της παραγωγής ενδυμάτων – και όχι μόνο – ήδη έχουμε φτάσει εκεί, δεδομένου, ότι οι περισσότεροι εργαζόμενοι σε αυτό τον τομέα, είναι από την Ινδία, το Αφγανιστάν, το Πακιστάν, το Bangladesh και από όπου αλλού υπάρχουν δυστυχείς άνθρωποι που ψάχνουν ένα πιάτο φαί σαν μετανάστες. Αφού οι Έλληνες τεχνίτες και ράφτρες φαίνεται πως θεωρούνται ακριβοί για τους Έλληνες μικρούς και μεγάλους επιχειρηματίες, γιατί μετά εξοργιζόμαστε που μας θεωρούν υψηλόμισθους οι ξένοι;


Αλλά, αυτό που ίσως καταλαβαίνουν, αλλά δεν θέλουν να το παραδεχτούν για προφανείς λόγους, τα κεφάλια της τρόϊκας, είναι ότι όσο και να μειωθούν οι μισθοί στην Ελλάδα, πάντα θα υπάρχει η Κίνα και πολύ περισσότερο το Bangladesh.

Μέχρι το 2010, η Κίνα κυριάρχησε στις ευρωπαϊκές και αμερικανικές αγορές ετοίμων ενδυμάτων, αντιπροσωπεύοντας το 40% του όγκου των εισαγωγών σε κάθε περιοχή. Μια πρόσφατη έρευνα της McKinsey ωστόσο, δείχνει ότι το 86% των διευθυντικών στελεχών των μεγαλύτερων επιχειρήσεων ένδυσης της Ευρώπης και των ΗΠΑ, σχεδιάζουν να μειώσουν τα επίπεδα προμήθειας ενδυμάτων από την Κίνα για τα επόμενα πέντε χρόνια, λόγω της μείωσης των περιθωρίων κέρδους, τους περιορισμούς και της διαθέσιμης χωρητικότητας.


Αν και οι αγοραστές της Δύσης, που συμμετείχαν στην έρευνα, αξιολογούν μια σειρά επιλογών εναλλακτικών πηγών προμήθειας ενδυμάτων από την Άπω Ανατολή και Νοτιοανατολική Ασία, ωστόσο, πολλοί εξ αυτών δήλωσαν ότι θεωρούν το Bangladesh ως την επόμενη πιο «καυτή» πηγή. Και ο τίτλος «καυτή» δικαιολογείται από τα 15 δισ. δολάρια σε εξαγωγές ενδυμάτων που είχε το 2011.

Μέγεθος, που αποτελεί το πιο σημαντικό βιομηχανικό τομέα της χώρας, αντιπροσωπεύοντας το 13%, των συνολικών εξαγωγών της χώρας αντίστοιχα. Η McKinsey, προβλέπει πως οι εξαγωγές σε αξία του Bangladesh θα αυξηθούν από 7% - 9% ετησίως μέσα στα επόμενα δέκα χρόνια, οπότε η εξαγωγική του δραστηριότητα θα διπλασιαστεί μέχρι το 2015 και θα τριπλασιαστεί μέχρι το 2020.


Εν κατακλείδι, η έρευνα καταδεικνύει ότι οι προκλήσεις που προκύπτουν για το Bangladesh, όσον αφορά στην υποδομή, στη συμμόρφωση του, στην απόδοση των προμηθευτών και του εξειδικευμένου εργατικού δυναμικού, στις πρώτες ύλες, στην οικονομική και πολιτική σταθερότητα και στη συνειδητοποίηση των δυνατοτήτων του, στις οποίες έχουν ελλείψεις και προβλήματα, πρέπει πρώτα να αντιμετωπιστούν, προκειμένου να διευρύνουν τις εξαγωγικές του δραστηριότητες σε κάθε βιομηχανικό τομέα.

Κάτι μου θυμίζουν αυτές οι ελλείψεις, ιδιαίτερα στις υποδομές, στην οικονομική και πολιτική σταθερότητα και στις δυνατότητες του Bangladesh σε σχέση με την Ελλάδα!

Π.Τσαγκαράκης