Την Δευτέρα το πρωί έφθασα στο Κέντρο Εκπαιδεύσεως Πυροβολικού στην Θήβα. Επηρεασμένος όμως από τις διάφορες συζητήσεις με φίλους, συγγενείς αλλά και τους καθηγητές μου στο πανεπιστήμιο ήμουν αρχικά επιφυλακτικός και καθόλου αισιόδοξος για το τι θα αντιμετωπίσω και πως θα είναι η ζωή μου στον Στρατό. Θα ήταν περίπου 11:00 π.μ όταν αντίκρισα για πρώτη φορά την πύλη του Στρατοπέδου. Πάντα με ένα αμήχανο χαμόγελο για να μην στεναχωρήσω τους γονείς μου που με συνόδεψαν μέχρι την πύλη του Στρατοπέδου. Μπαίνοντας στην πύλη διέκρινα ότι υπήρχε τάξη και καθαριότητα παντού, ενώ αυτοί που βρίσκονταν στην πύλη ήταν πρόθυμοι και ευγενικοί να μας βοηθήσουν και να μας πουν ποια διαδικασία πρέπει να ακολουθήσουμε στην συνέχεια. Μετά από έναν έλεγχο που έγινε στα πράγματα μας, συνεχίσαμε την πορεία, την πορεία προς την μεγάλη ανηφόρα! Μετά από λίγα λεπτά περπάτημα φτάσαμε σε ένα μεγάλο κτήριο όπου έγινε και η καταγραφή μας. Στον χώρο υπήρχαν καρέκλες για να μην στεκόμαστε όρθιοι καθώς και κυλικείο για να πάρουμε ένα νερό, αναψυκτικό κλπ. Έπειτα μας έγινε ένας προληπτικός έλεγχος από τους γιατρούς όπου καταγράφονταν τα τυχών προβλήματα υγείας που είχε κάποιος. Δείχνοντας ενδιαφέρον για τον κάθε ’να μας ξεχωριστά.
Στην συνέχεια ακολούθησε η διαδικασία του ντυσίματος μας στο χακί. Το προσωπικό που ήταν υπεύθυνο για τα ρούχα ήταν συνεργάσιμο και έδειχνε ενδιαφέρον έτσι ώστε να μας δώσουν ρούχα σύμφωνα με το μέγεθος μας, και όχι απλώς κάτι να φορέσουμε όπως και όπως για να τελειώνουμε. Στο σημείο αυτό άρχισε δειλά δειλά να φτιάχνει η διάθεσή μου γιατί μου είχαν πει διάφορες τρελές ιστορίες που τελικά μάλλον ήταν φανταστικές. Αυτό που έκανε πραγματικά εντύπωση ήταν η καθαριότητα και η τάξη που επικρατούσε σε όλους τους χώρους και ότι όλη η διαδικασία γινόταν συντονισμένα και χωρίς φωνές, κάτι το οποίο δήλωνε το πόσο καλώς σχεδιασμός και καλή οργάνωση υπήρχε. Κάποια στιγμή άκουσα ότι πρέπει να πάμε για το μεσημεριανό φαγητό εκεί μου ήρθαν στο μυαλό οι άλλες ιστορίες που είχα ακούσει κατά καιρούς. Παρόλα αυτά κάθισα να φάω, βέβαια το φαγητό μπορεί να μην ήταν σαν του σπιτιού μου, αλλά όμως ήταν και γευστικό και η μερίδα μεγάλη. Μετά το φαγητό μας οδήγησαν προς τα κτήρια στα οποία αφήσαμε τα πράγματα μας. Εκεί μας υποδέχτηκαν και μας τακτοποίησαν στους θαλάμους.
Η αλήθεια είναι ότι η πρώτη μέρα ήταν αρκετά κουραστική αλλά παρόλα αυτά έχω σχηματίσει τις καλύτερες εντυπώσεις για το Κέντρο του Πυροβολικού αν και ερχόμουν προκατειλημμένος μ΄ αυτά που είχα ακούσει. Ίσως τελικά να είμαι τυχερός που παρουσιάστηκα στο κέντρο Εκπαιδεύσεως Πυροβολικού, αυτό βέβαια θα φανεί αργότερα ακόμη και με την ολοκλήρωση της θητείας μου.
Αναγνώστης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου