Κάμποι ως εκεί που φτάνει το μάτι. Πεδία κάποτε ηρωικά. Λίμνες και χωράφια που δίνουν ζωή. Πόλεις κάποτε ένδοξες. Πού τελειώνει το χθες, πού ξεκινά το σήμερα; Πώς παγιώνονται οι τόποι στη συνείδηση; Πότε άλλοτε το γνωστό ήταν τόσο άγνωστο;
Θήβα – Αλίαρτος – Ακραίφνιο – Κάστρο. Φευγαλέες ματιές στις πράσινες πινακίδες που περνούν απ” τα μάτια πιο γρήγορα κι από τη σκέψη. Διόδια. Τράβελ στοπ· το ΣΕΑ Σχηματαρίου, το καφέ στο 90ο, στο 110, στο 140ο. «Πού είσαι;»: Στην ευθεία της Θήβας, στον κόμβο του Ακραιφνίου, στο ύψος του Ορχομενού, λίγο πριν το Μαρτίνο. Λέξεις – ονόματα που συνοδεύουν πάντα το ταξίδι προς Βορρά, αλλά ποτέ δεν είναι το ίδιο ταξίδι.
Ο διάσημος Αμερικανός συγγραφέας Henry Miler έλεγε πως προορισμός δεν είναι ποτέ ένας τόπος, αλλά ένας νέος τρόπος να βλέπεις τα πράγματα. Και αποκτάς, αλήθεια, άλλη άποψη για τη Θήβα όταν τη βλέπεις μέσα από τα μάτια των κατοίκων της ή κοιτάς το Ακραίφνιο ως περιηγητής κι όχι ως περαστικός που ξέμεινε από βενζίνη. Και νοοτροπία αλλάζεις σαν αντικρίζεις την Υλίκη ή τα βαμβάκια της Κωπαΐδας.
Εδώ, στην «καρδιά» της Βοιωτίας, η Ιστορία ξεκίνησε να γράφεται αμέτρητους αιώνες πριν και οι κλαγγές απ” τις ασπίδες των πολεμιστών μοιάζει να αντηχούν ακόμα μες στις ερημιές, όταν φυσά. Πλαταιές, Θεσπιές, Λεύκτρα… Στα αλλοτινά ηρωικά πεδία νιώθεις την Ιστορία στο πετσί σου κι ας μην τη βλέπεις. Κωπαΐδα, θηβαϊκός κάμπος, κάμπος Πλαταιών... Στην εύφορη γη νιώθεις τον μόχθο στα χέρια σου, την ασφυξία απ” την εντατική καλλιέργεια, κι ας μην τη βίωσες ποτέ.
Στους λασπωμένους δρόμους των κάμπων, στους ανώμαλους παράδρομους της Εθνικής, στην επαρχιακή άσφαλτο που κλείνει απ” τα ζώα. Εκεί συναντάς το σύγχρονο Κοινό των Βοιωτών. Σπέρνει, θερίζει, εξορύσσει, μεταποιεί. Παλεύει πάντα να συμφιλιωθεί με τα νερά – της Κωπαΐδας, του Βοιωτικού Κηφισού, της Υλίκης. Σκοντάφτει μαζί με τα τρακτέρ στα αρχαία αγκωνάρια που είναι παντού.
Ξέρει καλά πως οι άλλοτε ισχυρές πόλεις του είναι συνώνυμες σήμερα με την αγροτιά και τη βιομηχανία. Ξέρει όμως κιόλας πως οι σύγχρονοι περιηγητές, κι όχι οι τουρίστες, δεν θα μετανιώσουν για την επίσκεψη. Οχι γιατί δεν περιμένουν τίποτα κι ό,τι δουν είναι κάτι. Γιατί θα δουν πολλά και πλέον θα τα ζυγίσουν διαφορετικά.
Μεγάλο ένδοξο… χωριό
Ποιος θα σου το “λεγε ότι θα έβγαινες στη Θήβα… Τη Θήβα που προσπερνούσες ανέκαθεν αποστρέφοντας ως και το βλέμμα. Με μία και μοναδική σκέψη στο μυαλό: «Γιατί ζουν άνθρωποι εδώ;». Η Θήβα των βιομηχανιών, των τσιγγάνων, των γυναικείων φυλακών. Η Θήβα του Αισχύλου και του Σοφοκλή, του Λάιου και του Οιδίποδα, του κάμπου, της πατάτας, της «μεγάλης ευθείας», των πινακίδων προς Ελευσίνα. Παράξενο ε; Κι αυτή παράξενη είναι. Δεν θυμίζει πόλη. Ενα μεγάλο χωριό. 25.000 ανθρώπων βέβαια. Και με αλλόκοτη ρυμοτομία φυσικά. Πόσοι λόφοι τη ζώνουν;
Συνέχεια ΕΔΩ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου