Του Θωμά Κιούση*
Μια διαπραγμάτευση έχει (ή οφείλει να έχει) στρατηγική, στόχους, μέθοδο, μυστικά, ακόμα και τις μπλόφες της. Στην περίπτωση της Ελλάδας όμως που οι ατελείωτες συζητήσεις συνεχίζονται σε μια πληκτική επανάληψη, ποια είναι η στρατηγική, οι στόχοι, τι επιδιώκουμε ακριβώς, τι ζητάμε;
Επίσης μέχρι ποίου σημείου, μέχρι πότε, ακόμα και κατά πόσο επιτρέπεται να υπάρχουν «μυστικά» ή και «μπλόφες» όταν χειρίζεσαι τις τύχες ενός ολόκληρου λαού παρατείνοντας τις συζητήσεις για εβδομάδες και μήνες, παρατείνοντας έτσι την αγωνία και την αβεβαιότητα και μεγαλώνοντας τη ζημιά για την οικονομία;
Οι πολίτες παραμένουν ουσιαστικά στο μαύρο σκοτάδι και η ενημέρωση στηρίζεται σε μεγάλο βαθμό σε διαρροές, σενάρια και διαβεβαιώσεις που αποδεικνύονται κενές περιεχομένου.
Κλείνουμε πλέον εφτά χρόνια στα μνημόνια και αντί να φαίνεται διέξοδος, το πιθανότερο είναι να παραμείνουμε σε αυτά και μετά το 2018, που λήγει το υπάρχον πρόγραμμα. Να παραμείνουμε ως ανάγκη γιατί χάνουμε πολύτιμο χρόνο και γιατί δε γίνεται τίποτα για να μπορέσουμε να πορευτούμε μόνοι μας χωρίς επιτροπείες και «αφεντικά» στο σύγχρονο περιβάλλον.
Αυτό που ακούμε είναι ότι για όλα τα κακά, τα προηγούμενα, αλλά και αυτά που πιθανόν θα έρθουν, ευθύνονται οι «άλλοι» είτε βρίσκονται στο εσωτερικό ή το εξωτερικό της χώρας. Και πράγματι, οι ευθύνες δεν μπορεί να είναι μονόπλευρες.
Η εύκολη επωδός ότι «εμείς δεν είμαστε σαν τους άλλους, τους πρόθυμους που είναι έτοιμοι να υπογράψουν διπλάσια και τριπλάσια από αυτά που ζητούν οι πιο ακραίοι της Ευρώπης», μπορεί να ακούγεται ωραία, να δίνει πολιτικό χρόνο. Τα πάντα μετρούνται όμως με το αποτέλεσμα.
Εξαντλούμε τη δυναμική μας σε «αγωνιστικά» λογοπαίγνια περί σκληρής διαπραγμάτευσης που όμως καθηλώνουν τη χώρα ακόμα πιο βαθιά στο βούρκο της κρίσης και την κοινωνία στο πεισιθάνατο τέλμα της απελπισίας και της απογοήτευσης.
Εξαντλούμε τη δημιουργικότητά μας σε επικοινωνιακά τεχνάσματα με εξεταστικές, συζητήσεις για αναθεώρηση του συντάγματος, άδειες στα κανάλια κλπ αντί να εστιάζουμε τις δυνάμεις μας, να δίνουμε προτεραιότητα στο να προχωρήσουμε κάποιες έστω βασικές αλλαγές που έχει ανάγκη η χώρα.
Καταφεύγουμε στην παρελθοντολογία και στην «πολιτική» αντιμετώπιση των θεμάτων. Είναι αυτού του είδους η αντιμετώπιση που έχει οδηγήσει μεγάλο μέρος του πληθυσμού να αποστρέφεται την πολιτική και τους πολιτικούς. Να αδιαφορούν και να καταλήγουν σε μια ισοπεδωτική εξίσωση των πάντων.
Χαρακτηριστική περίπτωση είναι η τρέχουσα επικαιρότητα για τις διαπραγματεύσεις. Φαίνεται ότι οι συζητήσεις πλέον επικεντρώνονται στην έναρξη εφαρμογής κάποιων μέτρων και κυρίως η 14η περικοπή των συντάξεων, από τις αρχές των μνημονίων να έχει μια χρονική καθυστέρηση. Να ξεκινήσει δηλαδή από το 2020 και όχι από το 2019 που είναι χρονιά εκλογών με κίνδυνο να καταποντιστούν εντελώς τα εκλογικά ποσοστά. Όχι τόσο για το καλό των συνταξιούχων δηλαδή, αλλά για τα εκλογικά ποσοστά.
Με τη γροθιά υψωμένη και το χέρι απλωμένο η χώρα δεν πρόκειται να ορθοποδήσει. Η οικονομία δε θα πάρει μπροστά. Θα παραμείνει στην … 15η ταχύτητα της Ευρώπης με τους νέους να ψάχνουν σε ποια χώρα του σύγχρονου κόσμου θα μεταναστεύσουν και θα έχει εξασφαλισμένη την προοπτική της …. βαλκανιοποίησης αντί της ισότιμης συμπόρευσης στο σύγχρονο ευρωπαϊκό περιβάλλον.
Στην πραγματικότητα αυτό που χρειάζεται η χώρα είναι ένας αγωνιστικός ρεαλισμός για να μπορέσει να δει τα λάθη της, να τα διορθώσει και στη συνέχεια να αντιμετωπίσει κατάματα τις προκλήσεις του σύγχρονου κόσμου.
Όσο αυτά δε γίνονται, δε θα υπάρχει και κανένα «ελατήριο» για την οικονομία.
* Οικονομολόγος, δημοτικός σύμβουλος δήμου Θηβαίων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου