“Άσε με ρε μάνα, τι θα πει η κοινή γνώμη..”
Από μικρός και για μεγάλο χρονικό διάστημα σε οτιδήποτε έκανα με ταλαιπωρούσε ή καλύτερα με βάραινε η γνώμη που έχουν οι άλλοι για μένα και η εικόνα που θα σχηματίσουν για την οικογένειά μου. Προφανώς η μητέρα μου, κυρίως, ήταν ηθική αυτουργός για αυτό το «κατόρθωμα». Μέχρι τώρα ηχούν στ’ αυτιά μου λόγια του τύπου:
- Άλλαξε παντελόνι παιδί μου, είναι τσαλακωμένο. Τί θα πει η δασκάλα για την μάνα σου;
- Πρόσεχε τη συμπεριφορά σου στη γειτονιά. Θέλω να έχουν καλή γνώμη για την οικογένειά μας.
- Μην αργήσεις το βράδυ.. Θα λένε ότι δεν έχει γονείς αυτό το παιδί.
- Μπράβο σου για τους βαθμούς στο σχολείο. Μας έκανες περήφανους στους συγγενείς και στους γείτονές μας.
- Μη φωνάζετε και μη μαλώνετε… Τι θα πει ο κόσμος που μας ακούει..
Φράσεις που άλλοτε μας συγκρατούσαν και «μας έβαζαν στο σωστό δρόμο», σύμφωνα με τα λεγόμενα της μάνας μου, άλλοτε μας δημιουργούσαν ενοχές - απωθημένα και δεν μας επέτρεπαν να εκφραστούμε ελεύθερα, όπως αρμόζει στην παιδική αθωότητα. Πάντως, η μάνα μου είτε από επαρχιώτικο συντηρητισμό είτε από εμποτισμένη διαπαιδαγώγηση των γονιών της, «τα πρέπει» και το «τι θα πει η κοινή γνώμη» τα είχε αξίωμα ζωής.
Ακόμη και όταν μεγάλωσα, πήγα φαντάρος, σπούδασα και έπρεπε να γυρίσω στην επαρχία υποδυόμενος τον ρόλο του εκπαιδευτικού, μου έλεγε: «Να προσέχεις αγόρι μου πώς διασκεδάζεις, με ποιους συναναστρέφεσαι… να είσαι σοβαρός. Τί θα πει ο κόσμος τώρα που είσαι και εκπαιδευτικός»; Βέβαια, αυτές οι συμβουλές περιορίζονταν όσο περνούσε ο καιρός ή – στην καλύτερη περίπτωση - τις εξέφραζε σε καμιά φίλη της όταν πίνανε καφεδάκι. Ώσπου μια μέρα την κρυφάκουσα να λέει : « ε, πλέον ήρθε ο καιρός να παντρευτεί, να νοικοκυρευτεί το παιδί μου, όπως τα αδέρφια του.. τί θα πει ο κόσμος αν μείνει ανύπαντρος»;
Τότε, λοιπόν, δεν μπόρεσα να συγκρατηθώ: «άσε με ρε μάνα, τι θα πει η κοινή γνώμη.. η κοινή γνώμη θα σχολιάσει μόνο όταν πέσω σε κατάθλιψη από τα «πρέπει» και τα «μη» που επιβάλλουμε, ασυναίσθητα πολλές φορές, στους γύρω μας.
Ειδάλλως, η κοινή γνώμη θα σωπάσει όταν με βλέπει να είμαι χαρούμενος, να εκφράζομαι ελεύθερα, να αναπνέω, να ζω…
Λάζαρος Ι. Κόλλιας
Εκπαιδευτικός
Από μικρός και για μεγάλο χρονικό διάστημα σε οτιδήποτε έκανα με ταλαιπωρούσε ή καλύτερα με βάραινε η γνώμη που έχουν οι άλλοι για μένα και η εικόνα που θα σχηματίσουν για την οικογένειά μου. Προφανώς η μητέρα μου, κυρίως, ήταν ηθική αυτουργός για αυτό το «κατόρθωμα». Μέχρι τώρα ηχούν στ’ αυτιά μου λόγια του τύπου:
- Άλλαξε παντελόνι παιδί μου, είναι τσαλακωμένο. Τί θα πει η δασκάλα για την μάνα σου;
- Πρόσεχε τη συμπεριφορά σου στη γειτονιά. Θέλω να έχουν καλή γνώμη για την οικογένειά μας.
- Μην αργήσεις το βράδυ.. Θα λένε ότι δεν έχει γονείς αυτό το παιδί.
- Μπράβο σου για τους βαθμούς στο σχολείο. Μας έκανες περήφανους στους συγγενείς και στους γείτονές μας.
- Μη φωνάζετε και μη μαλώνετε… Τι θα πει ο κόσμος που μας ακούει..
Φράσεις που άλλοτε μας συγκρατούσαν και «μας έβαζαν στο σωστό δρόμο», σύμφωνα με τα λεγόμενα της μάνας μου, άλλοτε μας δημιουργούσαν ενοχές - απωθημένα και δεν μας επέτρεπαν να εκφραστούμε ελεύθερα, όπως αρμόζει στην παιδική αθωότητα. Πάντως, η μάνα μου είτε από επαρχιώτικο συντηρητισμό είτε από εμποτισμένη διαπαιδαγώγηση των γονιών της, «τα πρέπει» και το «τι θα πει η κοινή γνώμη» τα είχε αξίωμα ζωής.
Ακόμη και όταν μεγάλωσα, πήγα φαντάρος, σπούδασα και έπρεπε να γυρίσω στην επαρχία υποδυόμενος τον ρόλο του εκπαιδευτικού, μου έλεγε: «Να προσέχεις αγόρι μου πώς διασκεδάζεις, με ποιους συναναστρέφεσαι… να είσαι σοβαρός. Τί θα πει ο κόσμος τώρα που είσαι και εκπαιδευτικός»; Βέβαια, αυτές οι συμβουλές περιορίζονταν όσο περνούσε ο καιρός ή – στην καλύτερη περίπτωση - τις εξέφραζε σε καμιά φίλη της όταν πίνανε καφεδάκι. Ώσπου μια μέρα την κρυφάκουσα να λέει : « ε, πλέον ήρθε ο καιρός να παντρευτεί, να νοικοκυρευτεί το παιδί μου, όπως τα αδέρφια του.. τί θα πει ο κόσμος αν μείνει ανύπαντρος»;
Τότε, λοιπόν, δεν μπόρεσα να συγκρατηθώ: «άσε με ρε μάνα, τι θα πει η κοινή γνώμη.. η κοινή γνώμη θα σχολιάσει μόνο όταν πέσω σε κατάθλιψη από τα «πρέπει» και τα «μη» που επιβάλλουμε, ασυναίσθητα πολλές φορές, στους γύρω μας.
Ειδάλλως, η κοινή γνώμη θα σωπάσει όταν με βλέπει να είμαι χαρούμενος, να εκφράζομαι ελεύθερα, να αναπνέω, να ζω…
Λάζαρος Ι. Κόλλιας
Εκπαιδευτικός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου