Η ζωτική δύναμη της προσμονής,του εκπαιδευτικού Λάζαρου Κόλλια

Από μικρό παιδί με κυρίευε έντονα αυτό το περίεργο συναίσθημα της προσμονής. Το γεγονός ότι περίμενα κάτι να συμβεί  ή κάτι που είχα προσχεδιάσει να συμβεί χωρίς να γνωρίζω την έκβασή του (Θετική ή αρνητική),  αυτό με κρατούσε σε υπερδιέγερση, μου ανέβαζε την αδρεναλίνη.

  Τα βράδια πριν κοιμηθώ πάντοτε προσμονούσα την άφιξη του πατέρα μου από τη δουλειά. Θες ο ήχος της σιδερένιας πόρτας, θες τα βήματα από τα σκαλιά, θες οι αργές κινήσεις του στην κουζίνα, θες όλα μαζί; Όπως και να ΄χει, μετά γαλήνευα και κοιμόμουν ήσυχα…

  Αυτή η κυρά – προσμονή  μ΄ επισκεπτόταν  συχνά – πυκνά,  αλλά πιο έντονα πριν από μεγάλες γιορτές. Πριν τα Χριστούγεννα, πριν το Πάσχα, μου γεννούσε όνειρα, προσδοκίες, επιθυμίες – μακάρι να περάσω φέτος τις καλύτερες γιορτές!! Άλλοτε τα κατάφερνα, άλλοτε μάταια, άλλοτε γιατί ήθελα να αποδράσω από την καθημερινότητα, άλλοτε γιατί δεν «γευόμουν» την  καθημερινότητα.

 Μου κρατούσε παρέα  σε μοναχικές στιγμές και οφείλω να ομολογήσω ότι περνούσαμε καλά μαζί. Μαζί μου πριν περάσω στο πανεπιστήμιο, μαζί μου στην επαγγελματική πορεία, μαζί μου στην  οικογένεια, μαζί μου σε προσωπικές στιγμές -περιμένοντας ένα φιλί από το κορίτσι μου ή μια αγκαλιά από τα παιδιά μου…

  Παρέα μ΄ αυτή την προσμονή οδεύουμε και προς τις εκλογές. Εκλογή αρχόντων και διοικούντων, «ικανών» να επηρεάσουν τις ζωές πολλές ανθρώπων. Άνθρωποι που πλησμονούμε ένα καλύτερο μέλλον για ΄μας τους ίδιους, για τα παιδιά μας, για τη χώρα μας.

   Οι στίχοι του Σταύρου Σιόλα στο τραγούδι του «Προσμονή»,  θαρρώ πως θα ξεδιαλύνει ενδόμυχες σκέψεις και προβληματισμούς…

«Χαράζει κάθε μέρα λίγο πιο θλιμμένα

Νυχτώνει κάθε μέρα λίγο πιο βαθιά

Και έχεις τα μάτια σου μακριά αγκιστρωμένα

Σε κάτι πέλαγα του ονείρου σου κρυφά



Κι’ όλο προσμένεις κάτι που να σε λυτρώνει

Κάτι που θα `ρθει από έναν κόσμο που γελά

Μα είναι βία αυτό που μέσα σου φυτρώνει

Μονάχα βία τώρα μέσα σου μιλά



Μοιάζουν οι λέξεις λάστιχα ξεχειλωμένα

Που τα τραβάει καθένας όπως του φυσά

Όμως κανείς δε σου χρωστά όλα είναι ξένα

Όλα δικά σου αυτού του κόσμου δανεικά



Κι’ όλο ελπίζεις πως μία μέρα θα περάσει

Κι’ όλο ελπίζει πως μία μέρα θα φανεί

Πως θα  ΄ρθει κάποιος κάποια μέρα να σε πάρει

Να σε κρατήσει μες τα χέρια του σφικτά

Και να σου πει πως όλα τώρα θα τελειώσουν

Κι όλα θα γίνουν όπως ήτανε παλιά



Σήκω τα πόδια σου βάλε τα καλά σου

Όσο μακρινός και αν μοιάζει ο δρόμος από την πόρτα σου περνά»

                                                                                                         Λάζαρος  Ι. Κόλλιας