Ανάβαση στον Ελικώνα-Βίντεο-φωτογραφίες

Η πορεία άρχισε στις 07.45, με ένα καταπληκτικό καιρό, από τη βάση της Πεζούλας (Μπουζέλι) και εξελίχθηκε σύμφωνα με τις προβλέψεις με επιστροφή στις 15.30. Ο χρόνος των 12 ωρών στην ανακοίνωση δόθηκε για να αποτρέψει τους βιαστικούς του περσινού Ολμειού. Την ομάδα αποτελούσαν 2 γυναίκες και 8 άνδρες. Μεγαλύτερος ο Παναγιώτης Ζαχαρίας ο οποίος συμμετείχε και πέρσι ενώ υποσχέθηκε “Θεού θέλοντος” να ανεβεί και τα επόμενα χρόνια. Με τρεις σύντομες στάσεις για συντονισμό, απόλαυση της θέας και παρατήρηση των κομματιών απολιθωμένων ξύλων, φθάσαμε σε μία ώρα στο μεγάλο βράχο, όπου και η φωτογραφία. Διακρίνονται από αριστερά: Νίκος, Νίκος, Λευτέρης, Τάσος, Βασίλης, Αρετή, Νότα, Κώστας και Παναγιώτης. Εάν πηγαίναμε από τα “Πέντε Πηγάδια” θα κάναμε την ίδια ώρα, χωρίς όμως να δούμε τίποτα, εκτός από το υπέροχο οριζόντιο και χωμάτινο μονοπάτι της Δραμπάλας κάτω από τα έλατα. 

   Από τον βράχο αρχίσαμε την αναρρίχηση και σε 40’ φθάσαμε στη Θέα, το τελευταίο σημείο της κορυφής από όπου φαίνεται η Άσκρη και όλη η ανατολική Βοιωτία. Από εκεί, μετά άλλα 40’ φθάσαμε στην Ιπποκρήνη.  Μετά από μία σύντομη στάση, επειδή οι περισσότεροι ήμασταν πολύ ιδρωμένοι, κινηθήκαμε στο μονοπάτι προς την Σημαία (Μοτσάρα), μέχρι το Θέατρο των Μουσών, αυθαίρετο όνομα το οποίο δώσαμε πέρσι λόγω της καταπληκτικής ομοιότητας με αρχαίο θέατρο και της υπέροχης ακουστικής. Φωτογραφία από το χώρο αυτό θα κοσμεί το εξώφυλλο του προσεχούς τεύχους του περιοδικού “Η φωνή της Άσκρης”. Εκεί με τη μοναδική θέα προς τη βόρεια Βοιωτία, από τον “Φαγά” ή “όρος Σφιγγός” μέχρι τον Παρνασσό, αλλά και τη νότια Βοιωτία από τα ορεινά του θεάτρου, όπου είδαμε τις τρεις θάλασσες (βόρειο Ευβοϊκό, νότιο Ευβοϊκό και Κορινθιακό κόλπο) και τις δύο λίμνες (Υλίκη και Παραλίμνη), κάναμε τη μεγάλη στάση.

   Ο καιρός είχε αρχίσει να χαλάει και βλέπαμε να πέφτουν βροχές σε Ακραίφνιο, Κωπαΐδα και αλλού, τις οποίες απολαμβάναμε, ευρισκόμενοι πάνω από τα σύννεφα. Αυτή η επιδείνωση του καιρού, την οποία περιμέναμε, μας ανάγκασε να κινηθούμε ανατολικά επί της κορυφογραμμής και απογοήτευσε τους περισσοτέρους που ήθελαν να ανεβούν και στη Σημαία. Βέβαια, όπως έλεγε και ο Κωστής Παλαμάς …

«Όσα βουνά κι αν ανεβείτε,
απ’ τις κορφές τους θ’ αγναντεύετε άλλες κορφές
ψηλότερες, μιαν άλλη πλάση ξελογιάστρα.
Και την κορφή σα φτάστε την κατάψηλη,
πάλε θα καταλάβετε πως βρίσκεστε
σαν πρώτα κάτω απ’ όλα τα άστρα».

  Στη θέα όμως των δολινών ή κρατήρων, με το τεράστιο βάθος και πλάτος και κυρίως με τη διάταξη των βράχων, ένα μοναδικό γεωλογικό φαινόμενο, η απογοήτευση μετατράπηκε σε ενθουσιασμό. Και μόνο για αυτή τη δομή της κορυφογραμμής, αξίζει να ταλαιπωρηθεί κανείς και να ανέβει στον Ελικώνα. Μετά τις δολίνες, ο βωμός του Δία. Εκεί, χύνοντας κρασί από λιαστά σταφύλια ευχηθήκαμε να απαλλαγεί η ανθρωπότητα από την κυριαρχία των τραπεζών και να επανέλθουν οι αξίες των ανθρώπων των λαών και των εθνών. Εκεί τα μέλη της ομάδας είπαν τις εντυπώσεις τους από την ανάβαση.

   Μόλις είχαμε ολοκληρώσει τη μελέτη του βωμού, άρχισαν να πέφτουν οι πρώτες ψιχάλες. Αμέσως κατεβήκαμε από την κορυφή και πήραμε το μονοπάτι της επιστροφής  με ένα ψιλόβροχο για 15’ περίπου. Φαίνεται ότι η σπονδή έπιασε τόπο και μακάρι να επαληθευθεί και η ευχή. Πολλοί συγγενείς, γνωστοί και φίλοι έπαιρναν τηλέφωνο ανησυχώντας για τη βροχή. Το μονοπάτι που ακολουθήσαμε, αυτό των 20 σταδίων (3.600 μ) που περιγράφει ο Παυσανίας είναι το μόνο ασφαλές σε περίπτωση βροχής. Η κατάβαση όμως είναι κουραστική γιατί πιάνονται τα γόνατα. Γι’ αυτό και όταν φθάσαμε στο δρόμο δεν ανεβήκαμε στο αυτοκίνητο αλλά περπατήσαμε για να ξεπιαστούμε. Η συνέχεια δόθηκε στο κατάστημα Ευφήμη, οποία ως γνωστό ήταν η τροφός των Μουσών.

   Στόχος μας είναι, σε μία από τις επόμενες αναβάσεις, να παιχτεί αρχαία τραγωδία στο θέατρο των Μουσών Οπωσδήποτε όμως θα αρχίσουμε με τον αγώνα Ησιόδου – Ομήρου.

   Για τις δολίνες οι περισσότεροι ομιλούν για καθίζηση του εδάφους και κάποιοι για πτώσεις μετεωριτών. Ίσως αυτές να είχε υπόψη του ο Ησίοδος, όταν περιέγραφε την Τιτανομαχία. Για τη δομή της κορυφογραμμής, με τις πολλές σειρές τετραγωνισμένων βράχων, λες και είναι κομμένες με laser, η ομάδα των Κινέζων που ανέβηκε πέρσι το Σεπτέμβριο ισχυριζόταν με πάθος, ότι δεν είναι θαύμα της φύσης, αλλά ανθρώπινο έργο σε κάποια άλλη ζωή ενδεχομένως. Αυτά για να κεντρίσουμε το ενδιαφέρον σας, ώστε να ανεβείτε και να σχηματίσετε άποψη.
hsiodos.gr