Το μακελειο της Πατρας χτυπησε το καμπανακι σε μια κοινωνια ανεχειας και φτωχειας
Τους τελευταίους 15 μήνες που η χώρα μας ζει σε συνθήκες οικονομικής κρίσης, έχουν χυθεί πολλά κιλά, για να μην πούμε πολλοί τόνοι μελανιού, για τις κοινωνικές συνέπειες που αυτή έχει αποφέρει.
Σύμφωνα με το ρεπορτάζ , "τράπεζες, καταστήματα και εταιρίες προσλαμβάνουν ιδιωτικούς φρουρούς, εγκαθιστούν συστήματα συναγερμού και μισθώνουν θωρακισμένα οχήματα, καθώς οι εντεινόμενες δυσκολίες οδηγούν στην άνοδο της εγκληματικότητας".
Το κυριότερο χαρακτηριστικό αυτής της μεγάλης κρίσης, είναι η άσχημη ψυχολογική κατάσταση στην οποία βρίσκεται η πλειοψηφία των πολιτών, λόγω της απότομης αύξησης της ανεργίας, του «κουρέματος» μισθών επιδομάτων και συντάξεων, αλλά και της ανέχειας που έχει «χτυπήσει» τα οικονομικά «ασθενέστερα» στρώματα του λαού.
Από τα βάθη των αιώνων και από τις πρώτες περιόδους που οι άνθρωποι άρχισαν να ζουν σε οργανωμένες κοινωνίες, έχει παρατηρηθεί πως σε περιόδους οικονομικών κρίσεων, υπάρχει σημαντική αύξηση της εγκληματικότητας.
Στην περίοδο που βιώνουμε όμως δεν είναι καθόλου εύκολο να κατηγοριοποιήσει κανείς τις κατηγορίες των ανθρώπων που καταφεύγουν σε παραβατικές συμπεριφορές, κυρίως γιατί η κατάσταση δείχνει να ξεφεύγει από κάθε έλεγχο.
Οι κλοπές και οι διαρρήξεις έχουν γίνει πλέον ρουτίνα, η ένοπλες ληστείες σε τράπεζες, χρηματαποστολές, εμπορικά καταστήματα, αλλά ακόμη σε περίπτερα και ελεγκτές εισιτηρίων λεωφορείων, τείνουν να γίνουν καθημερινότητα. Αυτό όμως που κοντεύει να μας γίνει συνήθεια και είναι άκρως ανησυχητικό, είναι η ευκολία με την οποία πλέον οι ληστές κάνουν χρήση των όπλων τους, είτε μπουν σε ένα διαμέρισμα για μία διάρρηξη, είτε «μπουκάρουν» σε μία τράπεζα ή μία υπεραγορά, μια ευκολία που στην καλύτερη των περιπτώσεων αφήνει πίσω της τραυματίες και στην χειρότερη νεκρούς, όπως η σημερινή στην Πάτρα.
Δυστυχώς έχουμε καταντήσει να ζούμε σε μία εποχή που το να ξεχάσεις να κλειδώσεις την εξώπορτα του σπιτιού σου θεωρείται, εγκληματική αμέλεια. Αυτές οι εποχές πέρασαν ανεπίστρεπτη.
Σήμερα ζούμε σε μία εποχή στην οποία είναι ανάγκη όχι μόνο να κλειδώνουμε το σπίτι μας, αλλά να χρησιμοποιούμε κλειδαριά ασφαλείας, ή ενδεχόμενα και δεύτερη κλειδαριά στην πόρτα εισόδου μας καθώς και σύρτη στο εσωτερικό της έτσι που να μην μπορεί να παραβιασθεί ούτε με αντικλείδι.
Ζούμε σε ένα περιβάλλον που αναγκαζόμαστε να χρησιμοποιούμε ειδικές ασφάλειες για τα συρόμενα παράθυρα και πόρτες αλουμινίου, αλλά και για τα στόρια η τα παντζούρια μας.
Για να μην αναφερθούμε και σε όλους αυτούς που προκειμένου να έχουν μεγαλύτερη ασφάλεια εγκατέστησαν εξελιγμένα συστήματα συναγερμού.
Όμως τελικά όπως φαίνεται εκ των πραγμάτων κανένα σύστημα δεν είναι απαραβίαστο.
Σύμφωνα δε με πρόσφατα στοιχεία της ελληνικής αστυνομίας, η εγκληματικότητα στην Ελλάδα έχει παρουσιάσει ιδιαίτερη αύξηση έχοντας ουσιαστικά διπλασιαστεί ποσοστιαίως από το 2005.
Γιατί όμως μας συμβαίνει αυτό; Γιατί ζούμε σε ένα περιβάλλον συνεχώς αυξανόμενης εγκληματικότητας; Η απάντηση είναι απλή και την έχουν δώσει ουκ ολίγες φορές και οι κοινωνικοί φορείς, αποδίδοντας την που αλλού, στην οικονομική κρίση και την ανασφάλεια των πολιτών.
Το κύριο ερώτημα που προκύπτει και που πρέπει να απαντηθεί, είναι το όχι που οφείλονται όλα αυτά, αλλά το τι κάνει η πολιτεία, αν όχι για να τα σταματήσει τουλάχιστον να τα μειώσει.
Αλυσοδεμένη στο άρμα του Μνημονίου, δεν δίνει την αίσθηση ότι μπορεί να κάνει και πολλά. Σίγουρα δεν μπορεί να αυξήσει τους μισθούς και τις συντάξεις, ούτε να δώσει «ανάσες» στα λαϊκά στρώματα. Θα μπορούσε τουλάχιστον να αφήσει τους επαγγελματίες να κάνουν την δουλειά τους αλλά μετά από όλες αυτές τις πραγματικά απίστευτες ιστορίες που έχουν δει το φως της δημοσιότητας και αφορούν την κατάσταση της αστυνομίας, δεν μπορούμε να είμαστε και αισιόδοξοι.
Μετά τον σάλο που προκλήθηκε από τις ελλείψεις σε ατομικό εξοπλισμό των ανδρών που υπηρετούν στις ομάδες δικυκλιστών, μετά την ιστορία που είδε το φως της δημοσιότητας και αφορούσε την κατάσταση στην οποία έχουν περιέλθει τα περιπολικά λόγο των ελλιπών service, μετά την ιστορία, που αφορά το κυριολεκτικό «στέγνωμα» των περιπολικών της Θεσσαλονίκης από βενζίνη, πως μπορούμε να αισιοδοξούμε και να ελπίζουμε.
Στην περίοδο που τα έχουν κόψει όλα, στην περίοδο που ο λαός «αγγίζει» τα όρια της πείνας, στην περίοδο που αυτά τα δεδομένα έχουν οδηγήσει σε κατακόρυφη αύξηση της εγκληματικότητας, η πολιτεία, μέσω της αστυνομίας, βγάζει ανακοινώσεις για την αυτοπροστασία μας, ενώ αφήνει τα περιπολικά χωρίς service και βενζίνη, και όλους εμάς με ένα αίσθημα πλήρους ανασφάλειας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου