Άθλιοι πολιτικοί ..αδρανής κοινωνία

Το πολιτικό προσωπικό, δηλαδή το σύνολο των βουλευτών, έχει αποδείξει την ανικανότητα του και πολλοί εξ αυτών έχουν αποδειχθεί ιδιαίτερα εγωιστές και κακοήθεις, μέχρι σημείου εθνικής προδοσίας.
...Τι κάνουμε λοιπόν σε αυτή την περίπτωση;



Είναι ιδιαίτερα δυσάρεστο οτι ενώ οι πολιτικοί μας δεν σταματούν να μας εκπλήσσουν καθημερινά με την αθλιότητα τους, δεν υπάρχει ακόμη καμία προοπτική πολιτικής αλλαγής.
Δεν έχουν δρομολογηθεί εξελίξεις μέσα στα κόμματα, Πασόκοι και Νεοδημοκράτες βουλευτές παραμένουν...«μαντρωμένοι», νέα κόμματα δεν έχουν δημιουργηθεί, ο ακαδημαικός κόσμος δεν παίρνει πρωτοβουλίες, ο επιχειρηματικός απουσιάζει παντελώς απο την πολιτική σκακιέρα, άλλες ομάδες πολιτών δεν έχουν δημιουργηθεί για να πάρουν κάποιες πολιτικές πρωτοβουλίες.

Όπως πάει το πράγμα, η κυβέρνηση Παπαδήμου θα καταρρεύσει χάνοντας την εμπιστοσύνη της Βουλής ή ο ίδιος ο πρωθυπουργός θα αναγκαστεί να παραιτηθεί μην αντέχοντας να παριστάνει τον πρωθυπουργό όταν δεν μπορεί να ασκήσει την πολιτική που θεωρεί αναγκαία.

Μετά απο την κατάρρευση αυτής της κυβέρνησης, θα έλθει φυσικά το απόλυτο χάος, διότι θα ξεκινήσει μια προεκλογική περίοδος, χωρίς νικητή, ακόμη και αν υπάρξει αυτοδυναμία.

Το εκλογικό σύστημα είναι τέτοιο που μπορεί να βγεί αυτοδυναμία ακόμη και αν απέχουν απο τις εκλογές οι μισοί ή και περισσότεροι ψηφοφόροι. Κατά πάσα πιθανότητα λοιπόν θα έχουμε ή μια αυτοδύναμη κυβέρνηση Σαμαρά που δεν θα εκφράζει παρά μια μικρή πλειοψηφία της μειοψηφίας των ψηφοφόρων και η οποία θα φύγει ασφαλώς κακήν κακώς μετά απο λίγους μήνες, ή μια κυβέρνηση συνεργασίας μεταξύ κομμάτων που δεν συνεργάζονται (όπως αποδεικνύεται στην κυβέρνηση Παπαδήμου) και μεταξύ πολιτικών που «μισιούνται» μεταξύ τους.

Σε κάθε περίπτωση το πολιτικό προσωπικό, δηλαδή το σύνολο των βουλευτών, έχει αποδείξει την ανικανότητα του και πολλοί εξ αυτών έχουν αποδειχθεί ιδιαίτερα εγωιστές και κακοήθεις, μέχρι σημείου εθνικής προδοσίας.

Τι κάνουμε λοιπόν σε αυτή την περίπτωση;

Λογικά, θα έπρεπε ήδη να έχουν υπάρξει νέα σχήματα. Είτε με τη διάλυση των δυο μεγάλων κομμάτων και το «ανακάτεμα της τράπουλας» είτε απο εξωκομματικούς.

Λογικά - και εφόσον δεν έχει γίνει επανάσταση ώστε να αναδειχθούν λαικοί ηγέτες- κάποιοι απο την «ελίτ» της χώρας, κάποιοι ακαδημαικοί, κάποιοι καθηγητές, κάποιοι επιστήμονες, κάποιοι επιχειρηματίες, θα έπρεπε να έχουν ήδη ετοιμάσει μια νέα ιδεολογική πλατφόρμα. Θα έπρεπε ήδη να έχουν βρεί λύσεις για το μέλλον, θα έπρεπε ήδη να έχουν γνωστοποιήσει στους ψηφοφόρους - με άρθρα τους και με παρεμβάσεις στην τηλεόραση – τις νέες απόψεις και τις λύσεις για ένα καλύτερο μέλλον. Ίσως μάλιστα θα έπρεπε ήδη να έρχονται σε επαφή με τους πολίτες με συνεχείς δημόσιες εμφανίσεις, συζητήσεις κλπ. Οι προσπάθειες αυτές - θεωρητικά πάντα - θα μπορούσαν να αποτελέσουν τη μαγιά για ένα νέο πολιτικό σκηνικό.

Τίποτα απο αυτά δεν έχει γίνει. Πολλοί θεωρούν οτι υπάρχουν αυτές οι φωνές αλλά τις «πνίγει» το σύστημα, η διαπλοκή Τύπου και πολιτικής. Μέγα λάθος.

Δυστυχώς δεν εμφανίζεται ουδείς. Ίσως να φταίει οτι αυτοί που θα έπρεπε να εμφανιστούν, δηλαδή ακαδημαικοί, καθηγητές, επιστήμονες και επιχειρηματίες, είναι και οι ίδιοι παράγωγο αυτού του πολιτικού συστήματος. Διότι για να γίνεις τελικά ακαδημαικός, καθηγητής, ή μεγάλος επιχειρηματίας, προυπόθεση είναι να είσαι ή ΠΑΣΟΚ, ή ΝΔ, ή ΚΚΕ, ή ΣΥΡΙΖΑ. Ή τουλάχιστον να σχετίζεσαι στενά με αυτά τα κόμματα.

Επι δεκαετίες αυτό ίσχυε. Η αναξιοκρατία λοιπόν έχει φέρει στις θέσεις κλειδιά, στα φυτώρια αυτά της πολιτικής, μόνο όσους έχουν επαφή με κάποιο κομμα. Ίσως για αυτόν τον λόγο δεν βλέπουμε τίποτα νέο σήμερα.

Υπερβολικό; Ναι, αλλά όχι απίθανο.

Απο την άλλη, υπάρχει και η διαδεδομένη άποψη του «που να μπλέξεις». Η αλήθεια είναι οτι οι αξιόλογοι άνθρωποι δεν ανακατεύονται με την πολιτική. Στην Ελλάδα, όσο λιγότεροι σε ξέρουν, τόσο καλύτερα, εκτός αν είσαι πολιτικός, ηθοποιός, ή τηλεπερσόνα. Αν δεν είσαι λοιπόν κάτι απο τα τρία, δεν ανακατεύεσαι με την πολιτική και μένεις θεατής ενός έργου, στο οποίο βεβαίως, μεταξύ των θυμάτων. περιλαμβάνεσαι και εσύ.

Δυστυχώς η κατάσταση οδεύει σε φοβερό αδιέξοδο. Και η μόνη ελπίδα που υπάρχει για να παραμείνουμε στην Ενωμενη Ευρώπη, η κυβέρνηση Παπαδήμου, βρίσκεται σε κίνδυνο. Ίσως τελικά η σωστότερη επιλογή του πρωθυπουργού είναι να προχωρήσει μόνος σε ανασχηματισμό και σε σύγκρουση με τα μεγάλα κόμματα αφού ούτως ή άλλως δεν τον στηρίζουν. Και ασφαλώς θα πρέπει να καταγγείλει το ποιός φταίει για την υπονόμευση του και να τολμήσει στις επόμενες εκλογές να είναι υποψήφιος με δικό του κόμμα και άλλους αξιόλογους ανθρώπους, ελπίζοντας οτι κάτι θα αλλάξει...σ/α.