Αν ο ιστορικός του μέλλοντος χρειαστεί ποτέ μια γλαφυρή περιγραφή του εγχώριου ποδοσφαιρικού παραλογισμού, μια περατζάδα από το σωτήριο έτος 2012 θα του δώσει όλες τις απαντήσεις.
Δεν μιλάμε για μια τυχαία χρονιά, αλλά για το 12μηνο που το ελληνικό ποδόσφαιρο θύμισε περισσότερο από ποτέ δακρύβρεχτη, βραζιλιάνικη σαπουνόπερα και που η μυωπική παράνοια των αθλητικών πρωτοσέλιδων άφησε εποχή και κάμποσα αλληλοκαρφώματα. Πέρα, όμως, από την κούφια αρθρογραφία και τις ανέξοδες οπαδικές αναλύσεις, το μοναδικό, πραγματικό ερώτημα που καταγράφεται στο διαφαινόμενο μνήμα ενός «ετοιμοθάνατου» πρωταθλήματος είναι ένα: Υπάρχει σωτηρία;
Την ίδια ακριβώς απορία φαίνεται να διατυπώνουν ιδιωτικώς κορυφαίοι παράγοντες του ποδοσφαίρου που αντιλαμβάνονται ότι μια ενδεχόμενη χρεοκοπία της ελληνικής ποδοσφαιρικής βιομηχανίας θα είχε δραματικές συνέπειες στην οικονομία και στο ίδιο τον κλάδο. Με το ποδόσφαιρο συνδέονται χιλιάδες θέσεις εργασίες, τηλεοπτικά συμβόλαια, έσοδα για τα ΜΜΕ σπόνσορες, φόροι για το κράτος. Γιατί πέρα από το θέαμα και τα συναισθήματα, το ποδόσφαιρο είναι μια μεγάλη οικονομική δραστηριότητα.
Στους σκεπτικιστές ανήκει και ο Βαγγέλης Μαρινάκης, ο πιο υγιής και εύρωστος αυτή την στιγμή παράγοντας του ποδοσφαίρου ο οποίος πριν από δύο χρόνια επένδυσε μεγάλα ποσά στον Ολυμπιακό. Ο Μαρινάκης, ως επιχειρηματίας, αντιλαμβάνεται, ότι όσο πιο ανταγωνιστικό είναι το πρωτάθλημα, τόσο αυξάνονται τα έσοδα και η υπεραξία της επιχείρησης του. Αν δεν υπάρχουν και άλλες ομάδες πώς θα κάνεις πρωτάθλημα; Και ποιοι ξένοι παίκτες θα έρθουν να παίξουν σε ένα χρεοκοπημένο πρωτάθλημα; Βλέποντας ότι το ελληνικό ποδόσφαιρο είναι ένα βήμα πριν από το οριστικό φαλιμέντο καταλαβαίνει ότι όταν αυτό χτυπήσει πιο επίμονα την πόρτα της Λίγκας, η ευμάρεια του Ολυμπιακού δεν αρκεί για να κρατήσει ζωντανό το σπορ. Δεν χρειάζεται καν να είσαι μυημένος για να το καταλάβεις. Χωρίς Παναθηναϊκό και ΑΕΚ δεν υπάρχει ελληνικό ποδόσφαιρο. Ούτε μέλλον.
Από εκεί και πέρα ο πρόεδρος του Ολυμπιακού είναι απλός παρατηρητής. Όπως όλοι. Η οικονομική κρίση που χτύπησε παντού, χτύπησε και τους ανθρώπους που είχαν την δυνατότητα να επενδύσουν στο ποδόσφαιρο με αποτέλεσμα οι περισσότεροι να αποσυρθούν και χωρίς την προοπτική να μπουν άλλοι. Το πιο ενδεικτικό παράδειγμα είναι η οικογένεια Βαρδινογιάννη η οποία μετά από τρείς δεκαετίες στον Παναθηναϊκό βρίσκεται με ενάμιση πόδι στην έξοδο.
Μπερδεμένες δείχνουν και οι προθέσεις του Βγενόπουλου που κάποτε έμοιαζε σαν η πιο αξιόπιστη εφεδρεία για τα διοικητικά του ΠΑΟ. Στον Παναθηναϊκό η μετοχική τεστοστερόνη κυλάει καθημερινά μέσα από ανακοινώσεις Τύπου και εκατέρωθεν μπηχτές ενώ οι επικοινωνιακές κραυγές σκεπάζουν εξ ολοκλήρου την αλήθεια. Απ' όπου και να την πιάσεις αυτή την ιστορία, δεν βγάζεις άκρη. Βαθύπλουτοι Άραβες πρίγκιπες που όλο έρχονται και ποτέ δεν φτάνουν, γηπεδικά «αγκάθια» και γκρίζες ζώνες, διαλυμένα Δ.Σ. και ανακρίβειες, απλήρωτοι παίκτες με τσιτωμένα νεύρα, ιστορικοί παράγοντες που τη μία μέρα κόπτονται για το καλό του συλλόγου και την άλλη δηλώνουν ότι κακώς τους υπολογίζουν, «παρκαρισμένες» μετοχές, βετεράνοι που πασχίζουν για μια λύση αλλά χρεώνονται σκοπιμότητες, ένας εν γένει ατέλειωτος επικοινωνιακός πόλεμος πάνω από το κουφάρι του ετοιμοθάνατου Παναθηναϊκού. Ποια είναι η αλήθεια; Δεν υπάρχει μόνο μία.
Αυτό είναι το πρόβλημα που μπορεί να οδηγήσει το «Τριφύλλι» στο γκρεμό. Υπάρχουν πολλές αλήθειες ή «αλήθειες» αν προτιμάτε. Η αλήθεια του Βγενόπουλου, του Τζίγγερ, του Παύλου Γιαννακόπουλου, του Πολέμη, σίγουρα του Πατέρα έστω κι αν αυτή δεν έχει εκφραστεί ανοιχτά. Το σίγουρο είναι ότι όσο Βγενόπουλος και Τζίγγερ δεν κάθονται στο ίδιο τραπέζι να μιλήσουν με ειλικρίνεια, τόσο ο Παναθηναϊκός θα μικραίνει. Όσο ο Γιάννης Βαρδινογιάννης δεν δίνει πειστικές απαντήσεις για την ΓΗΠΕΛ και όσο ο Αντρέας Βγενόπουλος μπαινο-βγαίνει στα δρώμενα των Πρασίνων κατά το δοκούν, τόσο η ομάδα θα ζει ταπεινώσεις όπως η τελευταία που δεν έχει ούτε καν να πληρώσει τη διαμονή της στην Τρίπολη για το παιχνίδι με τον Αστέρα. Με λίγα λόγια, αν δεν τα βρουν οι δυο τους, οι πιθανότητες να σωθεί από την καταστροφή ο Παναθηναϊκός είναι λιγότερες και απ' το να πάρει μεταγραφή ο Λάρι Κινγκ στο Kontra Channel.
Στην ΑΕΚ, πάλι, τα πράγματα είναι είναι εξίσου δραματικά, αλλά τουλάχιστον εκεί δεν μαίνεται κανένας μετοχικός πόλεμος, παρά μόνο περισσεύει η μετοχική αδιαφορία. Το καλό είναι ότι εσχάτως επανεμφανίστηκε ο Ντέμης Νικολαϊδης, ως άλλος deus ex machina, και φέρεται έτοιμος να δραστηριοποιηθεί ξανά. Έχει κάνει επαφές με ενδιαφερόμενους επενδυτές, τα βρήκε οριστικά με την Original, λύνοντας τις παρεξηγήσεις του παρελθόντος και όσο να πεις αχνοφαίνεται μια λύση στο βάθος του τούνελ. Όχι, φυσικά ότι έχει σωθεί τώρα, απλώς το ενδεχόμενο come back του Νικολαϊδη με την νέα ομάδων επενδυτών είναι αν μη τι άλλο μια ελπίδα. Όπως και να 'χει, το σίγουρο είναι ένα για το ελληνικό ποδόσφαιρο: Η εποχή που δονούνταν τα αεροδρόμια από ιαχές εξωτικών ονομάτων και υπερκοστολογημένους Έλληνες έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί. Ποιος ξέρει, λίγη ειλικρίνεια ίσως μας κάνει καλό...
Δεν μιλάμε για μια τυχαία χρονιά, αλλά για το 12μηνο που το ελληνικό ποδόσφαιρο θύμισε περισσότερο από ποτέ δακρύβρεχτη, βραζιλιάνικη σαπουνόπερα και που η μυωπική παράνοια των αθλητικών πρωτοσέλιδων άφησε εποχή και κάμποσα αλληλοκαρφώματα. Πέρα, όμως, από την κούφια αρθρογραφία και τις ανέξοδες οπαδικές αναλύσεις, το μοναδικό, πραγματικό ερώτημα που καταγράφεται στο διαφαινόμενο μνήμα ενός «ετοιμοθάνατου» πρωταθλήματος είναι ένα: Υπάρχει σωτηρία;
Την ίδια ακριβώς απορία φαίνεται να διατυπώνουν ιδιωτικώς κορυφαίοι παράγοντες του ποδοσφαίρου που αντιλαμβάνονται ότι μια ενδεχόμενη χρεοκοπία της ελληνικής ποδοσφαιρικής βιομηχανίας θα είχε δραματικές συνέπειες στην οικονομία και στο ίδιο τον κλάδο. Με το ποδόσφαιρο συνδέονται χιλιάδες θέσεις εργασίες, τηλεοπτικά συμβόλαια, έσοδα για τα ΜΜΕ σπόνσορες, φόροι για το κράτος. Γιατί πέρα από το θέαμα και τα συναισθήματα, το ποδόσφαιρο είναι μια μεγάλη οικονομική δραστηριότητα.
Στους σκεπτικιστές ανήκει και ο Βαγγέλης Μαρινάκης, ο πιο υγιής και εύρωστος αυτή την στιγμή παράγοντας του ποδοσφαίρου ο οποίος πριν από δύο χρόνια επένδυσε μεγάλα ποσά στον Ολυμπιακό. Ο Μαρινάκης, ως επιχειρηματίας, αντιλαμβάνεται, ότι όσο πιο ανταγωνιστικό είναι το πρωτάθλημα, τόσο αυξάνονται τα έσοδα και η υπεραξία της επιχείρησης του. Αν δεν υπάρχουν και άλλες ομάδες πώς θα κάνεις πρωτάθλημα; Και ποιοι ξένοι παίκτες θα έρθουν να παίξουν σε ένα χρεοκοπημένο πρωτάθλημα; Βλέποντας ότι το ελληνικό ποδόσφαιρο είναι ένα βήμα πριν από το οριστικό φαλιμέντο καταλαβαίνει ότι όταν αυτό χτυπήσει πιο επίμονα την πόρτα της Λίγκας, η ευμάρεια του Ολυμπιακού δεν αρκεί για να κρατήσει ζωντανό το σπορ. Δεν χρειάζεται καν να είσαι μυημένος για να το καταλάβεις. Χωρίς Παναθηναϊκό και ΑΕΚ δεν υπάρχει ελληνικό ποδόσφαιρο. Ούτε μέλλον.
Από εκεί και πέρα ο πρόεδρος του Ολυμπιακού είναι απλός παρατηρητής. Όπως όλοι. Η οικονομική κρίση που χτύπησε παντού, χτύπησε και τους ανθρώπους που είχαν την δυνατότητα να επενδύσουν στο ποδόσφαιρο με αποτέλεσμα οι περισσότεροι να αποσυρθούν και χωρίς την προοπτική να μπουν άλλοι. Το πιο ενδεικτικό παράδειγμα είναι η οικογένεια Βαρδινογιάννη η οποία μετά από τρείς δεκαετίες στον Παναθηναϊκό βρίσκεται με ενάμιση πόδι στην έξοδο.
Μπερδεμένες δείχνουν και οι προθέσεις του Βγενόπουλου που κάποτε έμοιαζε σαν η πιο αξιόπιστη εφεδρεία για τα διοικητικά του ΠΑΟ. Στον Παναθηναϊκό η μετοχική τεστοστερόνη κυλάει καθημερινά μέσα από ανακοινώσεις Τύπου και εκατέρωθεν μπηχτές ενώ οι επικοινωνιακές κραυγές σκεπάζουν εξ ολοκλήρου την αλήθεια. Απ' όπου και να την πιάσεις αυτή την ιστορία, δεν βγάζεις άκρη. Βαθύπλουτοι Άραβες πρίγκιπες που όλο έρχονται και ποτέ δεν φτάνουν, γηπεδικά «αγκάθια» και γκρίζες ζώνες, διαλυμένα Δ.Σ. και ανακρίβειες, απλήρωτοι παίκτες με τσιτωμένα νεύρα, ιστορικοί παράγοντες που τη μία μέρα κόπτονται για το καλό του συλλόγου και την άλλη δηλώνουν ότι κακώς τους υπολογίζουν, «παρκαρισμένες» μετοχές, βετεράνοι που πασχίζουν για μια λύση αλλά χρεώνονται σκοπιμότητες, ένας εν γένει ατέλειωτος επικοινωνιακός πόλεμος πάνω από το κουφάρι του ετοιμοθάνατου Παναθηναϊκού. Ποια είναι η αλήθεια; Δεν υπάρχει μόνο μία.
Αυτό είναι το πρόβλημα που μπορεί να οδηγήσει το «Τριφύλλι» στο γκρεμό. Υπάρχουν πολλές αλήθειες ή «αλήθειες» αν προτιμάτε. Η αλήθεια του Βγενόπουλου, του Τζίγγερ, του Παύλου Γιαννακόπουλου, του Πολέμη, σίγουρα του Πατέρα έστω κι αν αυτή δεν έχει εκφραστεί ανοιχτά. Το σίγουρο είναι ότι όσο Βγενόπουλος και Τζίγγερ δεν κάθονται στο ίδιο τραπέζι να μιλήσουν με ειλικρίνεια, τόσο ο Παναθηναϊκός θα μικραίνει. Όσο ο Γιάννης Βαρδινογιάννης δεν δίνει πειστικές απαντήσεις για την ΓΗΠΕΛ και όσο ο Αντρέας Βγενόπουλος μπαινο-βγαίνει στα δρώμενα των Πρασίνων κατά το δοκούν, τόσο η ομάδα θα ζει ταπεινώσεις όπως η τελευταία που δεν έχει ούτε καν να πληρώσει τη διαμονή της στην Τρίπολη για το παιχνίδι με τον Αστέρα. Με λίγα λόγια, αν δεν τα βρουν οι δυο τους, οι πιθανότητες να σωθεί από την καταστροφή ο Παναθηναϊκός είναι λιγότερες και απ' το να πάρει μεταγραφή ο Λάρι Κινγκ στο Kontra Channel.
Στην ΑΕΚ, πάλι, τα πράγματα είναι είναι εξίσου δραματικά, αλλά τουλάχιστον εκεί δεν μαίνεται κανένας μετοχικός πόλεμος, παρά μόνο περισσεύει η μετοχική αδιαφορία. Το καλό είναι ότι εσχάτως επανεμφανίστηκε ο Ντέμης Νικολαϊδης, ως άλλος deus ex machina, και φέρεται έτοιμος να δραστηριοποιηθεί ξανά. Έχει κάνει επαφές με ενδιαφερόμενους επενδυτές, τα βρήκε οριστικά με την Original, λύνοντας τις παρεξηγήσεις του παρελθόντος και όσο να πεις αχνοφαίνεται μια λύση στο βάθος του τούνελ. Όχι, φυσικά ότι έχει σωθεί τώρα, απλώς το ενδεχόμενο come back του Νικολαϊδη με την νέα ομάδων επενδυτών είναι αν μη τι άλλο μια ελπίδα. Όπως και να 'χει, το σίγουρο είναι ένα για το ελληνικό ποδόσφαιρο: Η εποχή που δονούνταν τα αεροδρόμια από ιαχές εξωτικών ονομάτων και υπερκοστολογημένους Έλληνες έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί. Ποιος ξέρει, λίγη ειλικρίνεια ίσως μας κάνει καλό...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου